Vilagarcia d’Arousa – Santiago de Compostella

Luiken dicht, stroom goed aangesloten, alle lijnen en stootwillen goed geplaatst en vast, waterpomp en verlichting uit….. We zijn klaar om te gaan!

We laten de Deinemeid twee dagen achter in de marina om naar Santiago de Compostella te lopen, alwaar we Jari en Isa zullen ontmoeten. Het plan is de laatste twee dagen van de route van Padre Sarmiento te volgen. We zoeken een pad de stad uit langs het water en kijken uit naar bordjes die ons de weg wijzen op onze ‘camino’. De prachtige rivier monding nodigt uit om langs het water te blijven lopen, wat we dan ook niet kunnen weerstaan.

We zijn nu ongeveer anderhalf uur aan het lopen en hebben nog geen enkel bordje gezien dat er op wijst dat we op de goede weg zitten. Wel zien we af en toe een oud kruis langs het water. Het pad dat we volgen wordt steeds smaller en af en toe moeten we terug omdat de begroeiing te dicht is om nog door te komen. Marijn krijgt er aardig van langs met zijn korte broek. Zijn benen zitten vol schrammen en brandnetelbultjes. Zou dit wel echt de route zijn? Is het misschien dichtgegroeid door een gebrek aan pelgrims in coronatijd? We zijn nu al 5 uur aan het lopen en we hebben nog maar een derde van de afstand die we voor vandaag gepland hebben afgelegd. Maar dan, net als we beginnen te twijfelen of we nog een kans maken bij ons hotel te komen vanavond, zien we een bordje met het blauw gele teken van de camino’s naar Santiago, en nog een en nog een! Vol goede moed lopen we verder en eindelijk maken we wat efficiënte kilometers. Dan plots eindigt de route, op een oprijlaan van een groot huis. Heros wordt toegeblaft door wel 20 honden die achter het hek wild heen en weer rennen. Bij het water besluiten we even te pauzeren. Ik doe nog een poging een fatsoenlijke route beschrijving te vinden op internet en stuit daarbij op een app met wandelroute’s. Als ik dit eerder had gezien! De hele route van Padre Sarmiento staat er in! De route die wij hebben gelopen was weliswaar erg mooi, maar blijkt praktisch geheel af te wijken van de daadwerkelijke camino. Dat verklaart ook de afwezigheid van wegwijzers en de begroeiing op het pad!

We beginnen onze voeten al aardig te voelen en zijn dan ook blij dat we het laatste stuk niet te veel energie kwijt zijn aan het bepalen van de weg. Om zeven uur ‘s avonds komen we aan bij ons hotel in Padron. In een nabijgelegen restaurant genieten we van de lekkerste ‘Pimentos de Padron’ ooit, die trouwens feitelijk uit Herbon komen, het naast Padron gelegen dorp met vruchtbare grond in plaats van gebouwen. Met een paar biertjes op, meer dan 35 kilometer achter de rug en een goed gevulde maag slapen we diep tot de volgende ochtend.

We willen graag op tijd vertrekken om niet te veel in de hitte te moeten lopen. Vanaf Padron komt ook de Portugese camino bij onze route en we zien nu regelmatig andere wandelaars op weg naar Santiago.

De bewoners in de dorpjes waar we doorheen lopen wensen ons vrolijk ‘bon camino’. Het voelt bijna een beetje als valsspelen, gezien de meeste wandelaars hier al minstens twee weken aan het lopen zijn. Voor hen is dit echt het laatste ‘stukje’. Als de zon doorbreekt in de middag wordt het Heros te veel. Op ieder stukje schaduw dat hij ziet gaat hij liggen en het is duidelijk dat hij écht niet meer verder wil. Dit gebeurt natuurlijk precies bij een groot kruispunt van snelwegen… Ik til Heros het laatste stuk over het hete zwarte asfalt, waarna we rust en verkoeling zoeken in een klein bos. Wanneer we allemaal weer wat bijgekomen zijn en de zon wat in kracht is afgenomen, vervolgen we onze weg naar Santiago. Al snel doemen de buitenwijken op, die overgaan in een soort gigantische oprijlaan naar het centrum met de bekende kathedraal. We hebben het gehaald!

Dan is het vakantie!