Twee weken non stop rausen.
Gelukkig was de werfmeneer zo aardig ons een paar daagjes langer te laten blijven, anders hadden we morgen het water al in gemoeten.
We hebben een week lang met beitels het plastic teakdek eraf gekrabt en gestoken.
We hebben geprobeerd de orders van generaal Stig zo goed mogelijk op te volgen, of eigenlijk ging het zo:
Nee dat gaan we echt niet doen, toch?
Nee, zo super hoeven we het toch ook weer niet te hebben?
Weet je wel hoeveel werk dat is?
Ja, echt veel, maar ja misschien heeft ie wel gelijk...
Ja shit, hij heeft echt wel gelijk
Ja Olav weet heust wel waar hij over praat
We kunnen maar het beste doen wat hij zegt
Ja laten we het nou maar gewoon doen
...
O, wat fijn dat we naar Olav hebben geluisterd
Ja het is echt veel beter zo
Wat? Wat zegt ie nu weer?
Is het nog niet goed?
Nee, dat gaan we echt niet doen, toch?
(En begin maar weer bovenaan het versje)
Echt helemaal super, zoveel goed advies,
Olav bedankt!
Het dek was veels te hard om te schuren en de electrische schaaf was na een strookje van 20 cm al bot.
Dus er zat niets anders op. Met dank aan Matthijs en zijn timmervrienden, waar we steeds de beitels mochten slijpen, weegt de boot nu niet 300 kg meer door de gekochte beitels.
Maar uiteindelijk wel gelukt dus. Toen schuren, plamuren, schuren, plamuren en nu weer schuren.
Hopelijk nu goed genoeg.
Nu nog vier daagjes te gaan voordat we weer 't water in moeten,
dus ik ga maar weer snel aan de slag.
