vrijdag 17 augustus 2012










 
Met het ochtendgloren gooien we los in Thyboron. Er is niet al te veel wind, misschien een drietje.
Maar wel oost, zoals beloofd. Ik denk dat we misschien wel een recordtijd kunnen varen, met als voorspelling OZO 4-5 verwachten we redelijk vlak water en snelheden van misschien wel zeven knopen gemiddeld. Dan zouden we met twee dagen en een nacht er al wel kunnen zijn!
Al snel stel ik mijn verwachtingen bij, want de wind kakt eerder in dan dat ze aantrekt. Daarbij staat er een onaangename zee uit het zuiden. In een poging die te verklaren opper ik dat de zuidoosten wind in de Duitse Bocht golven uit de ZO brengt, die dan om het rif naast Esbjerg met de klok mee zouden buigen. Maar veel meer dan een wilde gok is dit ook niet, misschien staat er tegen alle voorspellingen in wel een zuidelijkere wind een stukje verderop...
Het weer is verder zonnig en het zicht zeer goed. We chillen wat in de kuip en proberen nog een uurtje te slapen om de afgelopen korte nacht nog wat aan te vullen.
Als de avond begint te komen begint de wind ook wat aan te trekken en de snelheid loopt op naar goed zes tot zeven knopen. We zijn tevreden, als het zo verder gaat zijn we  al morgenavond tegen achten bij de aanloopton van Vlieland.
Langzaamaan wordt het donker en frisser, het is nog steeds prachtig helder. Ik vind het wel een beetje ruig worden en maak Marijn wakker om te komen helpen wat zeil te minderen.
Gister had ik uitgezocht wat er de laatste keer mis ging met reven en ik denk nu te weten hoe het wel moet. Marijn probeert het en het lijkt ff goed te gaan, maar dan schiet de pal er toch weer af.
We besluiten dan maar het grootzeil er helemaal af te halen. Ondertussen verschijnen er overal om ons heen grote vrachtschepen en vissers. Ook de wind blijft lekker verder aantrekken. Terwijl we mijlen van onze hoogte weggeven aan een of andere gigaboot, die ons voor de verandering weer eens geen voorrang verleend, rollen we de fok ook een stuk in.

De golven groeien langzaam hoger en groter. We blijven maar even samen buiten om te kijken hoe dit zich ontwikkeld. Als het dan net een beetje steady lijkt, besluit ik dan ook maar even een tukkie te doen, zodat ik Marijn vannacht weer fris en fruitig af kan lossen. Ik wil net mijn zeilkleding uitdoen als ik een harde knal gevolgd door een hoop gevloek  hoor. O, o, niet goed, denk ik. Snel naar buiten, waar Marijn me gebied met de zaklamp naar de oorzaak van de knal te zoeken. Na enig zoeken blijkt dat een van de bouten van de hekstagputting gebroken is. We minderen zeil en improviseren wat borgstagen. Op de gps zie ik dat we met bijna de helft van het zeiloppervlak nog steeds zeven knopen varen. Stom, stom, we hadden al eerder meer zeil moeten minderen. Zeker met de golven die er nu staan, die net iets voorlijker dan dwars inkomen. Ik schat dat er nu gemiddeld een goede windkracht zes staat.
Ik heb nog nooit zulke golven gezien en probeer mezelf voor te houden dat het allemaal veel heftiger lijkt doordat het donker is. De vermoeidheid is meer aanwezig dan ik me zou wensen, maar slapen zit er voorlopig nog niet in. Marijn kan ook niet de hele tijd blijven sturen en met wat gezonde zenuwen neem ik het roer van hem over. Goed kijken en als er weer zo'n joekel aankomt goed je kont erin sturen, maar tegelijkertijd proberen zoveel mogelijk  hoogte te lopen. Al met al een inspannende bezigheid. Wel ben ik erg onder de indruk van hoe de Deinemeid zich over de golven laat glijden. Ik ben overtuigd dat deze naam haar goed past.
We wisselen elkaar af met sturen. Gelukkig houdt Marijn het wat langer vol dan ik. Dit is echt hard werken! Na het sturen kijk ik naar de grote hoeveelheid vallende sterren en doe bij elke die ik waarneem de wens dat de boel verder heel blijft.
Onder het sturen denk ik aan wat ik allemaal op deze weblog ga schrijven als we aan zijn gekomen in Nederland. De mooiste zinnen komen bij me op om me wat houvast te geven en de goede moed erin te houden, al die mooie zinnen ben ik nu natuurlijk wel weer kwijt.
Dan begint heel langzaam de wind wat te gaan liggen en begint de maan wat licht te weerkaatsen, waardoor je de golven wat beter aan ziet komen.
Geheel kapot ga ik voor een uurtje slaap naar binnen, waar ik met oliegoed en schoenen aan in slaap val, zodat Marijn na mij ook even wat rust kan pakken.
De volgende ochtend staan er nog steeds goede golven, maar gelukkig is de wind weer wat normaler geworden. Vooral de vieze vlagen lijken verdwenen.
Omstebeurt halen we wat slaap in en de wind neemt steeds verder af.
Pas in de buurt van de hollandse kust beginnen we wat beschutting van de wal te merken wat betreft golfslag. Dan is inmiddels de wind ook dusdanig afgenomen dat de snelheid niet meer boven de vier knopen komt. We besluiten dan toch maar weer wat zeil uit te rollen. Uiteindelijk hebben we weer de volle fok erbij. Dan wordt het weer donker en dobberen we met een paar knoopjes richting Vlieland, gelukkig hebben we de stroom nog mee.
Als we uiteindelijk een paar mijl voor de aanloopboei in een dorp van vissersschepen belanden met een Time To Go van een uur of zes porren we Mr. Perkins wakker en brommen we het laatste stuk.
Met de eerste vloed spoelen we met 7,5 knoop naar Terschelling.

Vroeg in de ochtend knopen we vermoeid, doch voldaan, vast op Terschelling. Tijd om te chillen!

zondag 12 augustus 2012



Na een mooie overtocht dan weer in Thyboron. Hier is het heerlijk vakantie vieren op het strand, bakken in de zon, boekjes lezen en nu en dan een plons in het frisse water. We eten ijsjes en patat en barbecueën op het strand met uitzicht over het begin van de fjord.


Bij dit alles is genoeg tijd om terug te denken aan de nacht van de oversteek.
De vallende sterren waren werkelijk niet meer te tellen terwijl de melkweg  zich liet zien als in de boeken.
En wie kan zeggen dat 'ie in nog geen halve etmaal (ja mam, ik weet het nog ;)) de zon heeft zien ondergaan aan de horizon, de sprookjesachtige maan heeft zien opkomen en vervolgens ook voorzichtig de zon weer te voorschijn zien komen kruipen. Echt indrukwekkend!
Misschien was het allemaal om Hetty's verjaardag te doen, die zo werd ingeleid.


Na twee dagen strand hier in Thyboron willen we morgenochtend vroeg dan weer de oversteek naar Nederland gaan maken, zodat we keurig voor de lage druk gebieden, die al in de wacht staan, weer terug kunnen zijn.

Wat gaat het allemaal toch snel. En toch lijkt het vertrek al zo lang geleden...


vrijdag 10 augustus 2012

Hier even een kort berichtje:
We gaan zo oversteken naar Thyboron.
Aangezien en de hele tijd weinig wind voorspeld wordt en er achter dit hoog alweer een laag aan zit te komen, varen we toch liever met te weinig wind, dan met een dikke zuidwest tegen vanaf Thyboron.
Nog ff genieten van het uitzicht hier, een ontbijtje, de boot zeeklaar maken en dan gaan we!

donderdag 9 augustus 2012

Vanaf Lillesand gaat de reis verder richting het noord oosten. We hebben ons voorgenomen naar een klein stadje achterin en fjord te gaan, waar het erg mooi en rustig schijnt te zijn. Als we echter nog geen 10 mijl onderweg zijn, laat de wind ons volledig in de steek. Met flapperende zeiltjes stromen we richting de klippen voor Grimstad. Om te voorkomen dat we daar ook daadwerkelijk belanden loeven we met een klein zuchtje wind omhoog de fjord in.


Ik ben erg blij met de zeekaarten en gps op mijn computer, want met overal kleine eilandjes, staken en rotsjes is op het oog navigeren niet gemakkelijk.
Volgens het boek over varen in scandinavie, dat ik speciaal voor deze reis had aangeschaft, staat dat er aan de oostkant van deze fjord, tussen twee eilandjes, een leuke ankerplek moet zijn.
Als we het hoekje omvaren blijkt ook nu het boek zijn geld weer waard te zijn.
We roeien naar de kant, waar Marijn, Jari en Isa bootjes bouwen.




De volgende ochtend ben ik als eerste wakker. Bepakt met knäckebröd en aardbeienjam maak ik een ochtendwandeling om het eiland, die ik besluit met een voorzichtige duik in het heldere water.
Voorzichtig, want het stikt hier van de kwallen, in als soorten en maten.


's Middags varen we naar Grimstad met de bijboot op sleep. Hier slaan we weer goed wat eten in, want de voorraad begon nu toch echt op te raken. Noorwegen is wel een duur land!
Nu zit ik hier dan maar weer mijn verhaaltje te typen op een onbeveiligd wireless in Grimstad.
Ook heb ik nieuwe gribfiles voor het weer opgehaald en de weerkaarten van het KNMI bekeken.
Het lijkt erop dat we voorlopig nog niet echt wind krijgen, dus scharrelen we hier waarschijnlijk nog wat rond onder het mom van 'vakantie vieren', wat me overigens prima bevalt.
Waarschijnlijk dan maandag weer richting Thyboron.

Maar eerst de trossen weer los en op zoek naar de volgende mooie ankerstek hier in de buurt!

dinsdag 7 augustus 2012

Anker op van Flekkeroe in de regen, met niet al te best zicht, maar vol goede moed.
We willen naar Lillesand, om daar een dagje te schuilen voor de voorspelde storm.
Onderweg tussen de klippen trekt het zicht echter snel dicht en Marijn is bang voor buiig weer.

We besluiten dan maar toevlucht te zoeken tot Kristianssand, de geboorteplaats van Marijn broertje Peer. Eenmaal vlak voor de haven trekt het echter open en aangezien deze stad er niet echt aanlokkelijk uitziet, besluiten we dan toch maar weer om te keren. Wat in een enerverende reis naar Lillesand uitmondt. Kruisend tegen twee a drie meter hoge golven in houdt de Deinemeid zich prima. Isa tekent wat en ligt snel daarna te slapen, terwijl Jari toch weer wat last heeft van zeeziekte. Als hij eenmaal buiten gekomen is toont hij zich echter als een echte zeeman.
De wind neemt toe tot een goede zes beaufort met mooie koppies op de golven.
Dit hebben we nog niet gehad. De boot geeft geen krimp, maar de hals van de genua houdt het voor gezien. Ook het rif in het grootzeil wil niet blijven zitten, misschien snappen we dit rolreefsysteem toch niet zo goed als we dachten... tikkie slordig misschien, maar toch goed opgelost.
Wat een gaaf gevoel daar voorop de punt, bijna tot aan je knieën in het water en daarna weer als op een uitkijkpost over de golven heen uitkijken, helemaal te gek!
Ik ben ook erg blij met mijn droogpak, want ik ben nog steeds zo goed als droog!
In Lillesand vinden we een prachtig entree tussen de vele rotspartijen door tot in een mooi beschutte havenkom direct aan het kleine, oude stadje met een hoog poppen gehalte.
De storm van de volgende dag blijkt erg mee te vallen hier, maar een mijl of tien verderop lijken ze het hard te moeten ontgelden. Toch is iedereen blij met een dagje keuvelen aan land. Er wordt gewandeld, gedoucht, gewassen en water getankt.

Als het goed is kunnen we morgen weer fris en fruitig verder met een mooi hoge drukgebied voor de deur!

zondag 5 augustus 2012





Het was gister iets te spannend allemaal.
Eerst scharrelde we door een prachtig doolhof van eilanden, rotsen en geulen. Op deze binnendoorroute moesten we onder een brug door die zowel volgens de kaart als het boekje 19 meter hoog boven het water uit zou moeten komen. Theoretisch zou dat ruim moeten passen, maar als je dan op het fokkie op de brug afstevend, gieren toch de stofjes door je lijf.


Toen we in de buurt van Servaag kwamen, liepen we tot drie keer toe vast tegen een rots op een smalste stukje ingang naar de ankerbaai.
We wilden het eigenlijk opgeven, maar toen snelde twee noren met een oud vissersbootje ons te hulp en lieten ons de weg zien. Het flesje wijn als dank werd met glimmende ogen ontvangen.
In dit onderwater landschap is het echt een zaak van belang om goed onderwater te kijken of je geen rotsen tegenkomt. Gelukkig is het water mooi helder, wat dit aanzienlijk vergemakkelijkt. Toch vind ik het erg moeilijk diepte in te schatten. Zie maar eens het verschil tussen 2 en 2,5 meter. Daarna wilde het anker niet vallen en gaf de ankerlier geen gehoor. Later bleek het grootste probleem een geknapte zekering te zijn. Waarschijnlijk is het knopje per ongeluk aangestoten en heeft de lier geprobeerd het anker door zijn ophangingen te trekken, waardoor de zekering is doorgebrand. Gelukkig ook eigenlijk maar.

Bijgekomen van de schrik konden we heerlijk genieten van het prachtige uitzicht en de stilte.
's Avonds na een wandelingetje waarbij Jari, Isa en ik nog half verdwaalde op een eilandje, hoorden we aan boord de vissen om ons heen springen. Dit tot berouw van de muggen en vliegjes boven water.





Vanmorgen, na een verfrissende duik, heerlijk gewandeld langs de baai bij Selvaag.
Niemand was weg te slaan van dit idyllische plekje, maar om een uur of vier hadden toch genoeg moed verzameld om weer richting de smalle uitgang te scharrelen. Met goede samenwerking scharrelde we dit keer zonder problemen naar buiten.
Er stond inmiddels niet zo veel wind meer. De wind hier waait vooral 'svmiddags en uit westelijke richting door de opwarming van het land. We kozen voor de route over zee en lieten in eerste instantie het doel van de reis nog even open.
Nu liggen we in de baai van het eiland YT. Flekkeroe, wat Hetty nog kent van toen ze hier vroeger woonden en werkten. Morgen schijnt het weer wat minder te worden en dinsdag wordt storm voorspeld. De planning is dan ook om morgen naar Lillesand te varen en daar dan minstens een dagje te blijven liggen. Misschien zelfs nog een landtripje te maken.

zaterdag 4 augustus 2012

Vanmorgen tegen zevenen aangekomen in Mandal. Prachtige nacht, maar erg weinig slaap.
Het is hier werkelijk prachtig. Mooie bergen, bossen, gebouwen en heerlijk water.
Helaas wil de rest al weer verder naar een ankerplekje in plaats van hier een mooie wandeling te maken, dus we gaan zo weer verder richting Selvaag, een kleine beschutte anker baai een mijl of tien verderop.
Kijken of je daar ook naar de kant kan zwemmen!

vrijdag 3 augustus 2012

Aangekomen in Thyboron!
In 48,5 uur vanaf Harlingen over de Noordzee naar Thyboron, Denemarken.
Dinsdagochtend op tijd vertrokken vanaf de Zuiderpier.
In het zeegat bij Vlieland meteen mooie golven voor de zeedoop van Jari, Isa en mij.
We kunnen we precies de Ouderzorg nog uitzwaaien die richting Terschelling gaat.
En dan ligt in eens Vlieland rechts van Terschelling in plaats van andersom.
Meteen boven de kust ligt een verkeersscheidingsstelsel. De oversteek hiervan verloopt zonder problemen.
Als we dan eindelijk echt af kunnen vallen lopen we een mooie ruime koers, met een warrige kruiszee.
Jari is al snel zeeziek, na binnen een computerspelletje te doen. Maar na een tijdje buiten gaat het gelukkig snel weer beter met hem. Ik merk dat ik het best goed kan, zolang ik maar niet binnen iets hoef te doen. Dan voel ik het groen al snel naar boven stijgen. Gelukkig dus ook dat oma Hetty het koken voor haar rekening neemt. En het smaakt heerlijk!
Dan de nacht in, de zee wordt steeds rustiger.
Op de een of andere manier weet ik nog bijna een boei te kussen. Met een klein schrikje wel weer helemaal wakker.
Marijn en ik spreken een wachtschema van drie uur af, maar in de praktijk wordt de ander steeds al wakker voordat hij gewekt zou moeten worden. Waardoor we wisselen zoals het loopt.
We komen nog langs iets dat naar ik vermoed een windmolenpark is, met werkschepen eromheen. Maar het staat niet op onze kaarten aangegeven. Wel grappig is dat ik hier ineens bereik met mijn gsm heb. Ik denk dat er voor de werkers aldaar een paal is neergezet voor communicatie met het thuisfront.
De ochtend is prachtig. Bewolkt, stil en een rustig lopend windje. Iedereen ligt te pitten. Ik luister omroep MAX op de wereldontvanger. 'Return to Sender' van Elvis blijft nog dagen in mijn hoofd zingen. De lucht trekt in de loop van de dag open, zodat het zonnedek dan toch echt ff geopend kan worden.
Het logboek wordt regelmatig bijgehouden en we luisteren naar het weerbericht van de BBC op de lange golf.
Na een dag lang niks dan een lege visserkist en een bosje ballonnen gezien te hebben gaan we alweer de nacht in. Mijn tijdsbesef is heerlijk in de war.
Na deze rustige dag doemen er in het donker ineens overal schepen op. Ook wordt het duidelijk dat zelfs de oplopers te geen voorrang geven, ook al heb je die op alle fronten! Ook leek stuurman de marifoon niet uit te luisteren, of in ieder geval niet te beantwoorden. Ik maak Marijn wakker en we schijnen met lichten in onze zeilen. Na ons opgelopen te zijn haalt hij nu zijn gas eraf en ligt minder dan een mijl naast ons met praktisch dezelfde snelheid als wij. Dit bevalt me uiterst slecht, dus besluiten we maar ff weg te gijpen en achter hem langs te sturen. Waarna er op het betreffende schip weer gas wordt gegeven en hij naar de horizon verdwijnt. Zou dit nou de beruchte dronken rus zijn?
Statistisch bijna onmogelijk treffen we later die nacht nogmaals een schip waar we voor uitwijken, aangezien ook hij zich niets van ons lijkt aan te trekken. Ik vermoed een visser, met een volle bak werkverlichting aan. In dit gebied hier, zo'n 30 mijl uit de Deense kust varen veel vissers en andere schepen.
Na een paar uurtjes wordt de Deense kust ook echt zichtbaar, eerst in de vorm van vuurtorens, later aan de contouren van het landschap. Vlak voor de haven valt de intussen vrij krachtig geworden zuid oostewind geheel weg. Een dikke rolvormige wolk brengt een omslag naar zuid zuidwest kracht 1 a 2. Maar vooral hele dikke druppels regen.
Na nog een halfuurtje dobberen starten we MR. Perkins en varen de haven van Thyboron binnen, waar Carel en Eida oons gezellig een dagje komen bezoeken.




Als we 's ochtends om half negen met een glaasje rum in de kuip zitten zijn we het unaniem eens dat de Deinemeid echt een superschip is! Aan haar zal het niet liggen. Men zegt dat een schip zo zeewaardig is als haar bemanning, dus ik ga maar eens hard aan de slag.