maandag 30 september 2013

Getverderrie! Wat heeft er in dit glas gezeten?!
Helaas blijkt niet alleen dit glas water naar vloeibaar plastic te smaken...
Het water dat we in dure haven van Cherbourg hebben getankt is erg smerig.  Gelukkig hebben we nog wat flessen en jerry cans met beter water aan boord.
Bij vertrek uit Cherbourg staat er al een mooie wind. We varen al snel zo'n 7 knopen, dus het schiet lekker op. Bij Cap de la Hague, een wat uitstekend puntje aan het eind van het kanaal krijgen we bij de gewone oostelijke golven ook de deining van de oceaan erbij, vanuit het zuiden. Hoewel dat enig hotseklots veroorzaakt is het erg mooi om af en toe met wel 12 knopen van de golven af te surfen!
Als de nacht valt wordt het aanzienlijk rustiger.

Als ik in het laatste uur van mijn laatste nachtwacht zit, hoor ik ineens iets tegen de boot slaan. Dit klinkt niet goed! Het blijkt dat de onderste buis van de windvaan is losgeraakt. Snel maak ik Marijn wakker en haal de vaan eraf. Hoe kon dit nou gebeuren? Zou het door de hoge snelheden van vanmiddag zijn gekomen? Dat zou die eigenlijk moeten kunnen hebben... We bedenken dat we waarschijnlijk over een vissersboeitje heen zijn gevaren die het roer een tik heeft gegeven. Maar helemaal zeker weten doen we het niet. Zeker is dat we nog best een stuk te varen hebben en dat we voorlopig eerst zelf weer moeten sturen. We zoeken naar een plek dichterbij dan Brest, waar we de hydrovane kunnen repareren. In de pilots vinden het het eilandje Ile d'Ouessant. Als we daar na een dag met weinig wind aankomen komt er net een mistbank aanrollen. Overal om ons heen hoor je de branding en zie je stijle klippen. Wat heeft Open CPN het leven makkelijker gemaakt! Op de computer kunnen we precies zien waar we varen en wat de stroom met ons doet. Opgelucht maken we de Deinemeid vast aan de eerste de beste mooring die we tegenkomen.
Nog geen tien minuten later slaat het potdicht van de mist! Dan komt er een lampje op ons af. We horen mensen praten en een buitenboord motor. Misschien mogen we hier niet liggen?
'Bon soir' roep ik naar de mist. Dan komen er vier gestaltes in een klein opblaasbootje tevoorschijn. 'Hello, we are looking for our boat, but we can't find the damn thing!' roept een aangeschoten engelsman ons terug. We leggen ze uit dat wij in ieder geval de buitenste mooring hebben, dus dat ze niet nog verder richting zee moeten varen. Ook nodigen we ze uit, mochten ze hun schip niet vinden, om bij ons te stranden voor de avond. Vol goede moed zoeken de engelsen weer verder, ze komen nog twee keer langs, maar vinden waarschijnlijk uiteindelijk toch hun eigen boot.
Dan doemt er een nog kleiner bootje met dit keer vijf fransen op uit de mist, met hetzelfde probleem. 
Ik kan er niets aan doen, maar ik hou het echt niet meer. Ik probeer ze beleefd uit te leggen dat wij de buitenste boot zijn, maar de tranen van het lachen staan me in de ogen. Dit bizar beeld, het zou zo uit een goede film kunnen komen!

De volgende ochtend is de mist opgelost en zien we voor het eerst de omgeving waar we gister zijn aangekomen. Wat is het hier adembenemend mooi! We kunnen er bijna niet over uit! Na een lange wandeling over dit prachtige eiland, repareren we de windvaan en ruimen de boot op.











We testen de kano, die trouwens met vlag en wimpel slaagt, wat gaat dat hard!

De schoonheid en rust van dit eiland is zo verleidelijk, dat we bijna beslissen hier te wachten op goed weer voor biskaje. Maar gebrek aan goed internet en vooral de strategisch onhandige plek met westen wind laat ons de volgende dag toch gewoon weer vertrekken.
















Er wordt weinig gezeild bij gebrek aan wind, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt:
Marijn ziet ze natuurlijk als eerste, 'Sanne, kijk!, kijk daar!', een paar honderd meter verderop springen dolfijn uit de spiegelgladde zee, wat een cadeautje! Maar het is nog niet afgelopen. Als snel volgt een stel bruinvissen. Daarna alweer dolfijnen, maar nu dichtbij! Alsof ze met ons of de boot willen spelen komen ze naar ons toe, ze zwemmen vlak naast de boeg, springen uit het water, zoeven er voor langs en zwemmen met gemak rondjes om ons heen. Als deze groep weg is volgen er nog meer. Een groepje lijkt een jong gezin, drie grote dolfijn en twee kleintjes, die vlak naast een oudere zwemmen en ze goed bij blijken te kunnen houden. Wat een mooie beesten! Dit alles speelt zich af op een decor van een spiegelgladde zee, en en zicht niet verder dan 3 mijl, wat een sprookje!
Nog voor het donker komen we aan bij Camaret sur mer. Hier zullen we waarschijnlijk een paar dagen blijven tot het weer goed is om Biskaje over te steken. Wat mooie klusjes doen aan de boot, goed slapen en lekker eten behoren tot de planning.
Ook hier is het trouwens weer prachtig. Ik begin me bijna af te vragen of ik nog meer moois nog wel aan kan. Hoeveel positieve prikkelingen kan iemand krijgen voordat hij er minder gevoelig voor wordt? Ik hoop dat ik het antwoord op die vraag voorlopig nog even schuldig blijf. Voor nu voel ik me gelukkig!

woensdag 25 september 2013

ik heb een nieuwe liefde
en zijn naam is heine
't is geen nieuwe vlam
hij was al een tijdje de mijne
trots stuurt hij achterop
houdt verder gewoon zijn kop
met hem ga ik over de oceaan
heine is mijn windvaan!



Nu er wat meer tijd is een update:

Als we vertrekken uit Amsterdam regent het en staat er een flinke poeier. Nadat we volgetankt zijn pikken we Heine nog op bij het station, welke al snel het stuur overneemt. Dat is luxe :) en gezellig. Als bedankje noemen we de hydrovane stuurinrichting maar Heine of Heinovane. In Ijmuiden gaan we door de sluis en naar de jachthaven, op dit korte tochtje door de havenmond is de zwel, veroorzaakt door de westerstorm van de afgelopen dagen, goed te voelen. Kunnen we vast wat inslingeren.
  
Kijk oma, een foto in de sluis van Ijmuiden, zoals je vroeg!
Dat inslingeren blijkt niet onnodig, want als we de volgende dag verder varen richting Scheveningen staat er nog een stevige bries, 5 af en toe 6 beaufort, maar de golven van de afgelopen nacht staan er nog alsof ze op ons hebben gewacht. Licht bleekjes zit ik in de kuip en door af en toe wat te sturen probeer ik mijn hoofd wat helderder te krijgen. Gelukkig blijft mijn maaginhoud het pad volgen dat ik voor hem in gedachten had. Marijn heeft natuurlijk weer nergens last van en gaat zelfs binnen vrolijk zijn gangetje...
In Scheveningen aangekomen zijn we allebei moe van de indrukken, alertheid en gezonde spanning.
De haven van Scheveningen is wel wat leuker dan die van Ijmuiden, waar je opgesloten wordt achter grote hekken. Maar ook hier betaal je de hoofdprijs, maar heb je toch koude douches. Dat die mensen niet snappen wat nou echt belangrijk is voor zeilers in ons koude kikkerlandje! Haha, verder een leuke stad. We doen de laatste inkopen en ontmoeten al meteen een paar andere schepen die min of meer dezelfde reis voor zich gepland hebben liggen als wij.
Van Scheveningen zetten we de reis voort naar Frankrijk, Calais zal ons volgende doel zijn.
Hiervoor moeten we eerst nog door het verkeersscheidingsstelsel bij Europoort Rotterdam. Om het ons te vergemakkelijken krijgen we daar ook nog te maken met een raar soort tegen elkaar in klotsende golven, waar we geen van beide een afdoende verklaring voor weten te bedenken.
Toch komen we vrij gemakkelijk achter de grote joekels langs. Ja, achterlangs ja, ik heb het wel gehoord, verstaan, onthouden, in mijn kop geprent. In principe ga je als kleintje gewoon altijd achter de grote schepen langs, dan kunnen ze nooit over je heen varen en ze gaan vaak ook echt harder dan je denkt.
Ter hoogte van zeeland neemt de wind af en langzaam maar zeker wordt de zee ook rustiger, wat mijn algeheel welbevinden zeer positief beïnvloed. Hoewel ik langzamerhand wel het gevoel krijg ingeslingerd te raken, zolang ik maar niet naar binnen moet.

Op de rest van de toch naar Calais bewijst de AIS ontvanger zijn nut. Het scheelt een hoop gedoe als je op je beeldschermpje gewoon kan zíen hoe hard en vooral ook welke kant op een schip op de horizon vaart.
In Calais is de temperatuur al een graad of vijf hoger dan in Nederland. Welk verschil goed te voelen is en ons aanmoedigt en ondersteund in de gedachte dat we de goede kant op varen.
Wat ook een enorm goede aankoop blijkt te zijn is de windvaan. Wat een genot dat je niet zelf hoeft te sturen! Het is soms bijna gênant, zo goed als hij het doet, hij kan hoger aan de wind  sturen dan wij zelf!


We liggen aan een mooring, ja!ja!ja!, zo had ik het plaatje in mijn hoofd. Een mooring is gewoon en boei met en stalen oog erop, waar je je boot aan vast kan maken. Geen gedoe met ankers, geen haven, lekker roeien met de bijboot. Of geroeid worden voor mij dan, ik heb in een domme actie wat hard met min hand tegen de giek geslagen en kan mijn linker hand nu nauwelijks gebruiken.
Het is dinsdag en we zetten de reis voort op naar Cherbourg, of iets daar in de buurt als dat onderweg beter zal blijken te zijn.

We krijgen werkelijk een prachtcadeautje van Poseidon; kalme zee, bakstagwindjes en warme zon die ons zelfs in korte broeken zet. We wassen ons op het voordek met putsen vol koud zeewater en genieten verder van de rust en de zon. Het scheepvaartverkeer wordt aanzienlijk rustiger als we door het smalste stukje van het kanaal, ofwel 'pas de Calais' zijn, wat de ontspanning compleet maakt. Oh wat fijn, ik heb het gevoel dat alles wat we hebben gedaan om weg te komen nu al de moeite waard is.

De tweede nacht op zee geeft heel weinig wind, wat vooral lastig is als je ook nog eens vier knopen stroom tegen hebt en dus achteruit vaart. Zeil eraf tegen het klapperen, zeil er weer op, boom erin, nu varen we volgens de gps dwars uit, misschien dan toch maar over de andere kant.... gijpen, boom tussen de binnenstag door, boom weer in de genua, ja we gaan, 0,5 knopen en nog de goede kant op ook! Maar dan na tien minuutjes staat alles weer te flapperen, varen we met 1,5 knoop achteruit en kan het voorzeil er weer af. Pfff, het begint bijna op werken te lijken, ik wil slapen! Maar ja, Marijn natuurlijk ook, dus ik zal toch nog drie uurtjes moeten wachten tot ik weer aan de beurt ben...
Als we de volgende ochtend in Cherbourg aankomen is het allemaal al weer snel vergeten. Wat is het water hier helder! Een verfrissende duik geeft me de energie om de stad te bekijken. Mooie oude stad, heerlijke douches bij de haven en kinderen hebben zeilles in allerhande bootjes, ahhh, Sanne is alweer helemaal gelukkig :).
Als alles volgens plan gaat gaan we morgen weer verder richting Brest, waar we waarschijnlijk even moeten wachten op een laag dat over de golf van Biskaje trekt. Maar dat zien we dan wel weer. Eerst maar weer een mooie 170 mijl zeilen!

donderdag 19 september 2013

Nu we in Scheveningen nog internet hebben, hier nog een paar fotootjes:een van de Deinemeid in Amsterdam, wachtend op vertrek en eentje van Marijn en uitvinder en kunstenaar Ottenhof, die ons met wat metaalbewerking heeft geholpen. Dankjewel!
Morgenochtend verder zuid, en het goede weer lijkt ons te verwelkomen :).



maandag 16 september 2013

Dan toch eindelijk weg?!

Het begint er bijna op te lijken dat we niet meer wegkomen...
Hoewel we al een supergezellig eindfeest hebben gehad en overladen zijn met cadeautjes, laat het slechte weer zich goed voelen, blaft er een griepje en komt ook echt het Latijnse einde in zicht. Op karakter en niet al te nette kreten hobbelen we wat door.
Bij gebrek aan tijd verschuiven we steeds meer klusjes naar de lijst waar 'later' boven staat. En dat wat echt noodzakelijk leek te zijn lijkt toch wel overkomelijk als het voor ff-tjes is. Natuurlijk zorgen we wel dat alles voor het zeilen en de veiligheid goed geregeld is. Er is een verschil tussen opschieten en overhaast vertrekken. Maar waar die lijn precies ligt blijft moeilijk te bepalen.
In ieder geval zijn we van plan eerst maar eens lekker te gaan slapen als we aan de kust liggen te wachten op het mooie weer. Want dat kleine weekje nazomer lijkt er misschien toch nog aan te komen :).
Volgeladen met water, spullen, gereedschap en eten ligt de Deinemeid wel 5-10 cm dieper. Maar met de ankerketting was beter verdeelt wel mooi gelijklastig.
Morgen de laatste inkopen, de boel vast goed vastknopen en op weg, eindelijk!
Dikke zoenen voor iedereen die ik lief vind en we laten snel van ons horen zodra  daar weer wat tijd voor is!