Getverderrie! Wat heeft er in dit glas gezeten?!
Helaas blijkt niet alleen dit glas water naar vloeibaar plastic te smaken...
Het water dat we in dure haven van Cherbourg hebben getankt is erg smerig.  Gelukkig hebben we nog wat flessen en jerry cans met beter water aan boord.
Bij vertrek uit Cherbourg staat er al een mooie wind. We varen al snel zo'n 7 knopen, dus het schiet lekker op. Bij Cap de la Hague, een wat uitstekend puntje aan het eind van het kanaal krijgen we bij de gewone oostelijke golven ook de deining van de oceaan erbij, vanuit het zuiden. Hoewel dat enig hotseklots veroorzaakt is het erg mooi om af en toe met wel 12 knopen van de golven af te surfen!
Als de nacht valt wordt het aanzienlijk rustiger.

Als ik in het laatste uur van mijn laatste nachtwacht zit, hoor ik ineens iets tegen de boot slaan. Dit klinkt niet goed! Het blijkt dat de onderste buis van de windvaan is losgeraakt. Snel maak ik Marijn wakker en haal de vaan eraf. Hoe kon dit nou gebeuren? Zou het door de hoge snelheden van vanmiddag zijn gekomen? Dat zou die eigenlijk moeten kunnen hebben... We bedenken dat we waarschijnlijk over een vissersboeitje heen zijn gevaren die het roer een tik heeft gegeven. Maar helemaal zeker weten doen we het niet. Zeker is dat we nog best een stuk te varen hebben en dat we voorlopig eerst zelf weer moeten sturen. We zoeken naar een plek dichterbij dan Brest, waar we de hydrovane kunnen repareren. In de pilots vinden het het eilandje Ile d'Ouessant. Als we daar na een dag met weinig wind aankomen komt er net een mistbank aanrollen. Overal om ons heen hoor je de branding en zie je stijle klippen. Wat heeft Open CPN het leven makkelijker gemaakt! Op de computer kunnen we precies zien waar we varen en wat de stroom met ons doet. Opgelucht maken we de Deinemeid vast aan de eerste de beste mooring die we tegenkomen.
Nog geen tien minuten later slaat het potdicht van de mist! Dan komt er een lampje op ons af. We horen mensen praten en een buitenboord motor. Misschien mogen we hier niet liggen?
'Bon soir' roep ik naar de mist. Dan komen er vier gestaltes in een klein opblaasbootje tevoorschijn. 'Hello, we are looking for our boat, but we can't find the damn thing!' roept een aangeschoten engelsman ons terug. We leggen ze uit dat wij in ieder geval de buitenste mooring hebben, dus dat ze niet nog verder richting zee moeten varen. Ook nodigen we ze uit, mochten ze hun schip niet vinden, om bij ons te stranden voor de avond. Vol goede moed zoeken de engelsen weer verder, ze komen nog twee keer langs, maar vinden waarschijnlijk uiteindelijk toch hun eigen boot.
Dan doemt er een nog kleiner bootje met dit keer vijf fransen op uit de mist, met hetzelfde probleem. 
Ik kan er niets aan doen, maar ik hou het echt niet meer. Ik probeer ze beleefd uit te leggen dat wij de buitenste boot zijn, maar de tranen van het lachen staan me in de ogen. Dit bizar beeld, het zou zo uit een goede film kunnen komen!

De volgende ochtend is de mist opgelost en zien we voor het eerst de omgeving waar we gister zijn aangekomen. Wat is het hier adembenemend mooi! We kunnen er bijna niet over uit! Na een lange wandeling over dit prachtige eiland, repareren we de windvaan en ruimen de boot op.

We testen de kano, die trouwens met vlag en wimpel slaagt, wat gaat dat hard!

De schoonheid en rust van dit eiland is zo verleidelijk, dat we bijna beslissen hier te wachten op goed weer voor biskaje. Maar gebrek aan goed internet en vooral de strategisch onhandige plek met westen wind laat ons de volgende dag toch gewoon weer vertrekken.

Er wordt weinig gezeild bij gebrek aan wind, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt:
Marijn ziet ze natuurlijk als eerste, 'Sanne, kijk!, kijk daar!', een paar honderd meter verderop springen dolfijn uit de spiegelgladde zee, wat een cadeautje! Maar het is nog niet afgelopen. Als snel volgt een stel bruinvissen. Daarna alweer dolfijnen, maar nu dichtbij! Alsof ze met ons of de boot willen spelen komen ze naar ons toe, ze zwemmen vlak naast de boeg, springen uit het water, zoeven er voor langs en zwemmen met gemak rondjes om ons heen. Als deze groep weg is volgen er nog meer. Een groepje lijkt een jong gezin, drie grote dolfijn en twee kleintjes, die vlak naast een oudere zwemmen en ze goed bij blijken te kunnen houden. Wat een mooie beesten! Dit alles speelt zich af op een decor van een spiegelgladde zee, en en zicht niet verder dan 3 mijl, wat een sprookje!
Nog voor het donker komen we aan bij Camaret sur mer. Hier zullen we waarschijnlijk een paar dagen blijven tot het weer goed is om Biskaje over te steken. Wat mooie klusjes doen aan de boot, goed slapen en lekker eten behoren tot de planning.
Ook hier is het trouwens weer prachtig. Ik begin me bijna af te vragen of ik nog meer moois nog wel aan kan. Hoeveel positieve prikkelingen kan iemand krijgen voordat hij er minder gevoelig voor wordt? Ik hoop dat ik het antwoord op die vraag voorlopig nog even schuldig blijf. Voor nu voel ik me gelukkig!