Santa Cruz Tenerife is een vrij grote stad met vooral heel veel mode winkeltjes.
De zoektocht naar een zwembroek is in deze tijd van het jaar echter een grote opgave. Hoewel de winkels bulken van de mutsen, handschoenen en sjaals (het is hier immers maar 24 graden Celsius!), vind je op zijn best een Speedo ballenknijper op de sportafdeling, maar zie die een 13 jarige jongen maar eens aan te laten trekken.
De redding kwam op zondag.
Iedere zondag lijkt het hier wel Koninginnedag. Een gebied ter grote van heel Harlingen centrum is bezaaid met kraampjes en kleedjes, waar zowel oude rommel, zelf gemaakte kunststukken als 'van de wagen gevallen' merk artikelen verkocht worden. Waarbij je bij deze laatste niet verbaasd moet staan als de letters waarmee het merk wordt aangegeven er al voor de eerste wasbeurt zijn afgevallen.
Gelukkig bevonden zich onder het kraamvolk ook mensen die van hun jongenszwembroeken afwilden, die wij ze in dank afnamen.
In de haven is het aangenaam vertoeven, zolang het weer droog is. Als het echter geregend heeft, spoelt alle rommel van het eiland via een rivier keurig de haven in. Waarna de haven stinkt als een riool en er overal plastic, olie en takken drijven. Wel opvallend is hoe mooi schoon de eerst zo smerige betonnen rivierbodem eruit ziet na zo een regenbui.
Op de mooie dagen gaan we met bus 910 naar naar Playa Teresitas, waar je heerlijk kan zwemmen, zonnen, lummelen, snorkelen en zelfs baantjes trekken.
De douche bij de haven wordt verwarmd met zonnewarmte, wat betekent dat je op zonnige dagen heerlijk heet kan douchen, maar dat je op koele grijze dagen slechts een koude plens kan verwachten.
Het is duidelijk dat de mensen hier niet gewend zijn aan dit weer. Hoewel Isa en ik als echte Hollanders in onze korte broek door de regen stappen, sluiten er winkels en zijn er zelfs scholen dicht in verband met dit 'noodweer'. De televisies, die hier in ieder cafeetje en restaurant hangen en ook altijd aanstaan, zenden beelden uit van de 'termentor' die Tenerife in zijn greep heeft. Wij hebben grote lol als we vervolgens de schokkende beelden van een overstromende putdeksel, een waterstroompje op de weg en een ingestort muurtje van een meter hoog en twee meter breed zien. Toch fijn als dit hier 'code rood' is.
Langzamerhand begin ik me toch wat zorgen te maken over het tijdstip van aankomst op Tobago. Mijn vader, moeder en broertje komen ons daar bezoeken, maar als we hier nog lang blijven komen we pas aan als zij al weer vertrokken zijn. Het blijkt maar weer hoe moeilijk het is om afspraken te maken onderweg.
De moed zakt me bijna in mijn schoenen bij het nieuwe weerbericht, het lijkt wel nog eens tien dagen te gaan duren! En ik heb me nog wel zo verschrikkelijk verheugd om ze straks weer te zien! Even overweeg ik om morgen dan maar naar Nederland te vliegen om iedereen weer ff te zien, en mijn oma een dikke knuffel te kunnen geven. Ik besluit er toch nog maar een nachtje over te slapen. Wonder boven wonder ziet alles er de volgende dag al veel beter uit! Misschien kunnen we over vier dagen al weg! Dan hebben we met een beetje geluk nog een goede week samen op Tobago! Ineens gaat alles heel snel. De plannen om de Teide te beklimmen worden aan de kant gezet. We ruimen de boot op, poetsen binnen en buiten, doen enorm grote boodschappen en gooien de tanks vol.
Het lijkt nu echt zo ver, morgen is het vrijdag de dertiende, en gaan wij vertrekken voor een oversteek van 3000 mijl naar Tobago. Als we veel geluk hebben zouden we dat in drie weken kunnen redden.
We vinden het allemaal spannend, maar hebben vooral ook heel erg veel zin om straks onderweg te zijn.
Het zou dus wel eventjes kunnen duren tot het volgende berichtje weer wordt gepost!

Na een gezellige week met Kapitein Kooistra, brengen we Anne met de boot terug naar Arrecife. Na een vrij rustig tochtje varen we naar de ankerplaats. Netjes zoals die op de kaart staat aangegeven. Als we daar aankomen blijkt er echter een enorme marina in aanbouw te zijn. Overal lopen druk werkende bouwvakkers rond met gereedschap, ondersteund door graafmachines, betonmolens en aggregaten.
Dit is vast niet de mooie ankerplek die de Amerikaan van gisteravond me aanbeval. Het is even slikken, zo na het heerlijk rustige, idyllische Graciosa, maar we besluiten toch maar te blijven. In ieder geval vandaag. Arrecife blijkt een leuke stad en de haven is toch niet zo erg als hij op het eerste gezicht leek.
We blijven een goede week, klussen aan de boot en bevoorraden goed voor als Jari en Isa er straks zijn.


Tussendoor wordt de hele haven nog uitgenodigd voor een feest. We worden met de bus naar een zusterhaven gebracht en krijgen daar van alles te eten en te drinken. Daarnaast houdt de familie die de haven exploiteert een toespraak en ook Jimmy Cornell, voor velen een cruise-goeroe, wil wat vertellen. Naast dat hij zicht wel erg druk maakt over een paar fluisterende mensen achterin, heeft hij een mooi verhaal. Corneel is een van de mede oprichters van de ARC, waarin heel veel boten samen de oversteek naar de Carieb varen. Nu is dat aardig uit de klauwen gelopen event geworden, dat erg duur is en niet meer om de gezelligheid draait waar het volgens Cornell allemaal om begonnen was. Vandaar dat hij zich afgescheiden en een nieuwe organisatie heeft opgezet, die draait om duurzaamheid, gezelligheid, betaalbaarheid en gezinnen. Zo zijn alle boten met kinderen vrijgesteld van contributie.

We halen Heine, Andrea, Finn, Roald, Jari en Isa op en wonder boven wonder passen we met z'n allen in het kleine Citroentje dat we gehuurd hebben.
De overtocht terug naar Graciosa bracht een hoop kotsende kindertjes met zich mee. Gelukkig was dat alles snel vergeten zodra we aangekomen waren.

We genieten van een paar heerlijke stranddagen en maken een begin met het schoolprogramma.

Dan komt er een depressie aan, die ons doet besluiten vast richting Tenerife te gaan, om niet te lang vast te liggen op Graciosa.
De overtocht naar Tenerife is vrij ruig, met knotsige golven en af en toe harde wind.
Een bijzonder gezicht is het boven de wolken uitsteken van de Teide, de grootse berg van Spanje en west Europa. Zullen we die misschien nog gaan beklimmen? Er schijnt zelfs sneeuw op de top te liggen!
In de haven vinden we een onthutste havenmeester die niet snapt dat we aan de meeste afgelegen steiger, zonder stroom willen liggen en daarnaast twee grote boten vol met Harlingers. Haha, ben je hier, kom je de halve chartervloot tegen.
We zwaaien de Regina Maris uit, die gaat al oversteken.

Helaas liggen wij hier nog wel even vast. Het is maar de vraag of we zelfs nog wel op Gomera zullen komen. Alweer liggen er drie lage drukgebieden in de rij voor ons. Hetgeen hoogst ongebruikelijk is in deze tijd van het jaar. Maar goed, er is weinig of eigenlijk niets aan te doen. We doen iedere ochtend vier uur school en verkennen de stad. Het regent, regent en regent. He kleine slootje dat door de stad loopt verandert in een grote, snelstromende rivier. De haven loopt vol met alle troep die het water van het eiland af met zich mee heeft gesleurd en het is al snel niet meer denkbaar dat we gister nog in dit water hebben gezwommen. Boeken worden verslonden als verse tosti's, en de tosti's als spannende boeken.
Hoelang zouden we hier nog blijven? Met het laatste weerbericht als motivatie voor dat antwoord duurt dat nog wel eventjes. Maar zo is het ook gewoon, dingen gaan zoals ze gaan en het is zoals het is. Ook al is dat een vrij lege zin, toch zit er wat wijsheid in. Gelukkig moeten we weinig en kunnen we kiezen waarheen en wanneer, in tegenstelling tot de grote charters, zoals de Regina Maris, die zich aan een strak schema moeten houden. Daardoor zullen ze veel tegenwind hebben en hele stukken moeten motoren, zodat ze op tijd bij het volgende agendapunt arriveren.
Ik vermaak me wel, beetje knutselen, leren, chillen en het eiland verkennen. En dan mag het wel regenen, maar met 24 graden in mijn korte broek heb ik daar weinig last van!