De cultuurshock is groot, maar heerlijk. Aan het geluid van de subwoofers is niet te ontkomen. Als we door de straat lopen komt de een na de andere rijdende geluidsinstallatie voorbij, als we ergens wat gaan eten of drinken ontbreekt het zeker niet aan een lekker muziekje en als we dan zelf aan boord nog eens een liedje op willen zetten, reageert de kustwacht door er met 30 dB overheen te blazen. Gelukkig hebben de Tobago-ers een goede muzieksmaak. En als snel kennen we de laatste hits allemaal uit ons hoofd en zingen ze mee terwijl we door de straat heen bouncen.
Met z'n allen gaan we naar een strandje aan de loefkant, waar goede wind staat.
Jari en Isa kiten met Bram mee op zijn rug en maken vette sprongen!

Samen met Carel zeilen we van Scarborough naar Castara, waar ze een huisje hebben gehuurd. Het is een mooi tochtje, met genoeg wind, wat caraibische buien en dolfijnen komen we aan in een mooie baai met een gezellig dorpje, fijne mensen en een prima strandje.
Hier willen we wel even blijven en weer lekker sterk worden, na de toch wat uitputtende oversteek.
Het onderwater leven is mooi, we zien veel roggen, angel vissen en zelfs schildpadden.
Met Carel maak ik nog wat spannende duiken in naam van de wetenschap, met weinig zicht en lucht, maar zeker een goede ervaring.


Na het zwemmen in het kleine zwembadje bij Carel en Eida's huisje krijgt Isa ontzettend last van haar ogen. Na een hoop spoelen, met water en later met melk wordt het al wat beter. Als ze weer wakker wordt na een middagslaapje lijkt het ergste voorbij. Gelukkig kunnen we 's avonds gezellig met ze allen naar de drumvoorstelling. Mooie, gespierde, bruine rastamannen trommelen er flink op los. Aan het einde van het concert wordt er een stok gepakt en de limbo contest is begonnen. In eerste instantie lijkt er weinig animo, maar langzaam maar zeker komen er steeds meer deelnemers bij. Ook ik ontkomt er niet aan. De hoofdprijs is een fles rum, dus aan motivatie ontbreekt het niet. En het ontdenkbare gebeurt dan ook: ik, Sanne Bast, koninging der stijfheid en lompe bewegingen, win de limbo contest! Dat ik dat nog mag meemaken in mijn leventje.

Als de luitjes weer naar Nederland moeten om te werken, is het tijd om weer een nieuw ankerplekje te zoeken.
We komen in Charlotteville, Pirates Bay, waar de zwel net wat minder naar binnenloopt. Ook ligt hier een Nederlandse boot, de Maris, met twee kinderen waar Jari en Isa het goed mee kunnen vinden.
Naast deze mensen vrienden hebben zich ook meerdere pilootvissen bij onze boot verzamelt. Deze vissen kleven zich normaal vast aan haaien, maar bij gebrek aan beter plakken ze zich vast aan onze boot. Op zich geen probleem, ze eten alle restjes en zelfs poep is eerder weg dan het boven komt drijven!
Een van deze vissen lijkt een haakje door zijn kop te hebben gehad, want steeds als wij willen gaan zwemmen denkt hij dat wij een haai zijn en lijkt zich aan ons vast te willen kleven.
Jari doopt hem 'el Piloto Loco'. Gelukkig gaat hij er na een paar dagen weer vandoor, zodat we weer lekker rond de boot kunnen zwemmen.
We maken een vuurtje samen met nog drie families. De franse nemen een eigen gebakken verse baguette mee, wij hebben salade en hummus, de oostenrijkers komen met heerlijke crackertjes en de andere hollanders hebben worstjes en sap. Dan ziet een van de kinderen een krabbetje. Maar zodra iemand de zaklamp op het krabbetje richt, blijkt deze wel erg op een schildpad te lijken. Voor we het weten is het strand bezaaid met baby schildpadjes. Ze worden ijverig in bakjes gezet en naar de zee begeleid. Wat een ongelovelijke belevenis!
In het stadje is en roti tentje, gerund door lieve mensen, waar ze heerlijk eten maken. Boodschappen doen is simpel hier. Er is keus uit drie groenten, vijf soorten bonen en twee soorten bier. Er zijn wel tientallen soorten frisdank, de ene smaak nog chemischer en sterker van kleur dan de andere. We gaan naar de waterfallen in Argyle, waar je in zoetwater kan zwemmen en je rug kan laten masseren door de zwaarte kracht. Omdat we vroeg zijn, zijn we helemaal alleen in dit prachtige gebied. Wel apart is dat overal vuilnis van  bezoekers ligt. Toevallig hebben we een grote warte vuilniszak bij ons en eenmaal weer beneden is hij bijna niet meer te tillen zo zwaar.
Van Pirates Bay varen we heerlijk voor de wind naar store bay, waar we de dagen zwemmend en snorkelend in het gladde, heldere water verbrengen.

Marijn heeft besloten dat hij mee gaat werken aan een grote tuigklus. We zullen dus een plek voor de boot moeten vinden, waar we haar een tijdje alleen kunnen laten. Echt fijn is dat zeker niet, maar het hoort er wel een beetje bij. We besluiten naar Trinidad te varen om daar een goede plek te vinden. Ik hoop dat ze zich daar thuis zal voelen en we iemand kunnen vinden die een beetje op 'r wil passen.

Na een prachtige rustige oversteek naar het grote moeder eiland komen we aan bij de plek waar de Deinemeid voorlopig fftjes zal blijven. De mensen zijn ontzettend vriendelijk en geven ons een onvoorstelbaar warm welkom. Nu is het tijd haar voor te bereiden op een tijdje niet zeilen. Op naar Nederland, maar per luchtsigaar in plaats van door het water.