Maandag ochtend, brak van het verjaardagsfeest van gister, maar Marijns kinderen zijn een goede stok achter de deur om toch op tijd op te staan.

De sluis was aan het spuien dus er stond veels te weinig water in het slootje naar Bijko.

Gelukkig zijn we helemaal niet eigenwijs, dus met de dikste sleper uit de buurt toch door de blubber tot onder de kraan gekomen. Eenmaal uit ’t water zal de hoogte van de slikbergen goed te zien zijn, een halve meter met de kiel erin lijkt me nog zacht uitgedrukt, en geloof maar dat ik weet waar die hobbel lag, haha.

De werf bestaat uit een man van een jaar of veertig aangevuld met enthousiaste oudere mannen. Alles gaat op zijn gemak, geen geschreeuw, geen onnodig gepraat.

Eerst maken we alle verstagingen los en wordt de mast uit het dek getild, aan land kunnen we meten... 18 meter van boven tot onder. Op de vallen na ziet alles er goed uit.

Dan de boot uit het water, op de bok, op de kar, voor de trekker, in de loods.

We schrobben de mast, rommelen wat aan boord en besluiten naar huis te gaan om een planning voor de komende weken te maken.