Daar staan we dan, met z'n allen in de rij voor customs en immigration op Tobago.

Er staan zo'n twintig Japanners voor ons en de Caribische administratie bestaat hier uit papieren met daarop zo veel mogelijk stempels. Hoewel we bijna drie uur overstap tijd hebben, redden we de aansluiting naar Trinidad maar net. Uitgeput, maar opgelucht dat er hier geen vliegtuigen uit de lucht geschoten worden komen we aan in Port of Spain. Het  is al donker en eenmaal op de boot schuiven we de ergste troep opzij en kruipen ernaast in bed. De eerste dagen is het nog wennen aan de hitte, het ritme en elkaar, maar al snel lijkt het of we nooit zijn weggeweest. 

We hebben gereserveerd bij een werf die Powerboats heet. Het terrein is verdeeld in twee delen; een deel met grote stalen rekken waar de speedboten met een gigantische heftruck ingeparkeerd worden en een groot veld met zeilschepen. Ons doel is om binnen 5 dagen het onderwaterschip te repareren (het akkefietje met de Tobegiaanse visserman), de pokken te verwijderen en flink wat lagen antifouling aan te brengen.

Vooral het verwijderen van de pokken is een tijdrovende bezigheid. Met natschuurpapier en een waterslang proberen we zoveel mogelijk pokken en oude verflagen te verwijderen. Gelukkig helpt de hele bemanning mee en is de Deinemeid binnen twee dagen klaar om geschilderd te worden. 

's Middags eten we overheerlijke roti bij een klein blauw huisje. Als je te laat bent is het al op. Er lopen een soort leguanen rond. Ze zijn fel groen van kleur en hebben lange staarten. Wonderbaarlijk genoeg  is het vooramelijk droog en het werk vordert snel. We hebben zelfs nog tijd om naar een feest te gaan, waar de verliezers finale van het WK wordt gekeken. Iedereen is voor Brazilie, maar gelukkig wint Nederland. Het feest in bij een Engelse man, die geadopteerd is door Trini's. Zijn vrouw heeft het huis ontworpen. Het lijkt wel of we in een MTV programma terecht zijn gekomen. Er zijn meerdere gasten kamers, met allemaal hun eigen badkamer en sauna. Er is een jacuzzi en een zwembad dat overloopt in een waterval. De bar is goed voorzien en biedt uitzicht over de golf van Paria. Isa kan er zich wel wat bij voorstellen en voelt zich meteen thuis.

Als de vijfde dag is aangebroken zijn we klaar om in het water te gaan. Met minder toeren en dubbele snelheid tuffen we terug naar TTSA. TTSA is de jachtclub van de locals hier. Het is er bijna altijd gezellig, betaalbaar en, niet onbelangrijk, ze hebben een zwembad! Met een voldaan gevoel laten we het anker neer. De deinemeid wordt steeds meer weer een boot, heel fijn.