De in ons bioritme gezetelde trek over de waddenzee hebben we deze zomer overwonnen. We verruilen de eilanden, de zee en haar hondjes, de toeristen en het zeilen op de mooiste oude kruiwagen die er is voor twee maanden keihard werken in een stoffige, duistere loods. En het gekke is, dat we het nog leuk vinden ook.

Doordat Marijn de Ouderzorg van het voorjaar verkocht heeft, hebben we eindelijk tijd om aan de Deinemeid te beginnen. We willen haar klaar maken om een oversteek naar de Carieb te kunnen maken.
Het potdek is echter nog lek, meer dan de helft van de afsluiters werkt niet naar behoren, de mast heeft last van electrolyse van het RVS beslag, we kunnen praktisch niet reven.... Kortom, er is nog meer dan genoeg te doen! We besluiten uiteindelijk om in Harlingen, bij een werfje genaamd Bijko, uit het water te gaan. Ze hebben een mooie grote loods, een groot genoege kraan en zijn nog betaalbaar ook.

Daarnaast kennen we hier in Harlingen de weg wat bootjesspullen betreft en scheelt het aanzienlijk in reiskosten om Marijns kinderen, Jari en Isa, niet ieder weekend heen en weer naar Amsterdam te moeten rijden.

Zowel opa, broer als zoon helpen hier bij Bijko allemaal mee als er een boot het water in of uit gaat.

Vanuit de banden van de kraan wordt de Deinemeid op een bok op een kar gezet. Voor de kar wordt een grote trekker gespannen, waarmee een van de broers behendig de 500 meter naar de loods rijdt.
In de loods bouwen we ons huisje voor de komende weken. De picknicktafel van Hetty dient als keuken, koffietafel en werkbank tegelijk en Heine zijn VW busje is de slaapkamer van Jari en Isa deze vakantie.

Verder blijkt de loods en het omliggende terrein een grote speeltuin; een mooie gladde betonnen vloer om te boarden, windstil voor een potje badminton en een groot paard en een lieve hond als buren.

Ook hebben we nog een mede loodsbewoner, Paul. Paul heeft een houten schip van 15 meter en doet het gezegde 'beter een goede buur dan een verre vriend' eer aan.

We halen de teaklijst van het potdek af, verwijderen de kitresten (twee hele dagen!) en schuren de boel op. Dan pakken we de hele rand dicht met glasmat en epoxy.





We strippen de hele boot, zelfs de buiskap gaat eraf. Ondertussen proberen we papieren en materieel op orde de krijgen voor de oversteek. Een zeebrief blijkt toch wel een vereiste, ook al kost deze al met al duizend euro. Maar goed, als je door gebrek eraan je schip kwijtraakt ben je meer kwijt.

We zagen grote stukken plastic uit het achterdek, plakken niet goed afsluitbare delen dicht en bouwen een achteronder in de kuip voor opslag. 
Daarna schuren we de romp, het dek, de opbouw en de kuip. We plamuren tot we ons zo groen voelen als het plamuur is en schuren tot we er ook daadwerkelijk zo uitzien.
We maken alle afsluiters die we willen houden weer goed gangbaar en slopen de andere eruit. De ontstane gaten  dichter we met epoxy en glasmatten, wat onderhand als vertrouwd gereedschap begint te voelen.










Dan brengen we overal vier lagen verf aan, helpt Elskarin ons de teakhouten lijst weer op het potdek te bevestigen, we sauzen met hulp van papa en mama nog drie lagen anti-fouling op het onderwaterschip en, als ineens, is het twee maanden verder.




Goed, tussendoor heeft Marijn nog een week in Duitsland gewerkt en ben ik op een minicruise naar Hull in Engeland geweest om een echt Hydrovane windvaan op te halen waar ik maanden en maanden naar
opzoek ben geweest, maar veel meer dan dat hebben we niet gespijbeld.


Stiekem, of misschien niet al te stiekem,  zijn we best een beetje trots op ons zelf.
Er moet nog een hoop gebeuren, de buiskap ligt nog in de loods te wachten tot wij haar nieuwe ramen geven en we kunnen nog niet sturen aangezien we het stuurwiel wel verkocht hebben, maar het helmhout nog niet af is, maar toch liggen we weer in het water. Ongelofelijk, hoe je dát als luxe kan ervaren, na die maanden in de loods. Trappetje op, trappetje af en barbecueën tot je er bij neervalt, het behoort weer even tot het verleden, we hebben weer een huisje, en wat voor één!