Dag 1

Eindelijk is het zover, we zijn echt vertrokken! Na vele dagen wachten, wachten en wachten zijn we dan echt op weg. Azoren, we komen eraan! Hopelijk zit het weer mee. Als het een beetje voorspoedig gaat kunnen we over een goede twee weken al op Flores aankomen. We zwaaien Anguilla uit als laatste land dat we voorlopig zullen zien.

Dag 2

Helaas werkt de WC niet meer. Er was een heel mooi klein visje dat zich verstopt had in de waterinlaatafsluiter, arm beestje. Ook de afwasbak is gebroken, en we hebben geen tweede gekocht.

Het weer is prachtig, maar de wind is niet erg constant. We blijven de hele dag door zeilen wisselen. 's Avonds varen we een koufront in met veel buien en draaiende winden.

Dag 3

In het begin van de middag lijken we weer wat vrij te komen van het koufront. De knobbelige zee wordt langzaam rustiger en 's avonds varen we onder een prachtig heldere sterrenhemel. De wind is wat gedraaid en we kunnen niet onze ideale koers varen. We zitten op de grootcirkelroute naar Bermuda.

Dag 4

De wind is erg zwak, een tijd lang maken we nog goed gang met onze mooie grote genua, maar 's nachts gaat de wind echt helemaal uit. Ik slaap lekker buiten in de kuip.

Dag 5

De zee is als een spiegel. Weerman Teun zegt dat we in een groot hoog zitten dat de komende dagen nauwelijks beweegt. Dat valt even tegen! Op de voorspelling die we voor vertrek hadden opgehaald zouden we nu de westenwind van een lage druk gebied noordelijk van ons moeten oppikken.

Na een halve dag blakte komt de wind voorzichtig terug. Met de gennaker erop gaan we eerst twee knoopjes, maar als de wind een beetje doortrekt alweer 6 knopen! Wauw, dit is te gek! Even denken we de westenwind gevonden te hebben waar ons hele plan op hing. 's Avonds varen we echter weer een front in. Dikke zwarte wolken verschijnen aan de maanloze hemel. Eerst wordt de wind erg zwak, dan begint hij alle kanten op te draaien, uiteindelijk is er toch een bui die zich op ons ontlaadt en in de stromende regen halen we snel het grootzeil eraf. Op alleen het zwaar weer fokje varen we verder.

Dag 6

Bij het krieken van de dag is de wind weer weg. We beginnen nu toch echt ongerust te worden, we hadden nu eigenlijk westenwind kracht 5 tot 6 in onze gedachten. Teuns weerbericht maakt duidelijk dat het laag waar wij op mee wilden liften plots sterk naar het noorden is getrokken en er nu een hoog tussen ons en dat laag in is gekropen. De zee wordt langzaam rustiger na de rotzooi van afgelopen nacht en hoe vlakker ze wordt des te beter kunnen we weer een beetje zeilen met het kleine beetje wind dat er staat. Er is een groep vogels die steeds naast ons neerstrijkt, wacht totdat we weer een paar meter verder zijn gedobberd, dan opvliegt en weer naast ons neerstrijkt. Het is een bijzonder gezicht. Misschien hopen ze dat we een visserschip zijn, dan komen ze nog bedrogen uit. Ik voer ze wat broodkruimels, maar die willen ze niet. Het is zo rustig dat ik waarachtig eens wat aan mijn studie kan doen tijdens het varen!

Dag 7

De volgende ochtend is de wind door geruimd naar het zuiden en wederom erg zwak. Als ik wakker wordt heeft Marijn de gennaker helemaal zelf er al opgezet en op kunstige wijze weet hij toch nog wat snelheid te behalen. We komen af en toe een speciaal soort kwal tegen die er uitziet als een scheepje, het Portugese oorlogsschip. Ze zijn erg leuk om te zien, maar ook heel erg giftig. Niet aankomen dus! De wind gaat weer helemaal uit en we halen de zeilen eraf om ze niet te laten klapperen. Alleen op de stroom drijven we met een half knoopje de goede kant op. In de namiddag bouwt zich een zacht briesje op en zo we glijden de nacht in. De zonsondergang in sprookjesachtig met kleuren aan de hemel die ik daar nog nooit heb gezien.

Dag 8

De zee is vandaag nog vlakker dan gisteren. Regelmatig zien we stukken plastic voorbij drijven. Vanochtend wordt de plastic vervuiling echter wel heel triest verbeeld. Er drijft een grote dode vis langs met een plastic zak om hem heen gevouwen, een triest gezicht. Afgelopen nacht hebben we voor het eerst sinds maanden weer eens onder een deken geslapen. Je begint echt te merken dat we noordelijker beginnen te komen. We vieren dat we een week onderweg zijn met een geïmproviseerde mango-pinacolada. Dan is de wind weer uit en we dobberen weer wat. 's Nachts zien we dikke onweersbuien aan de horizon. Gelukkig komen ze niet te dichtbij.

Dag 9

Al vroeg in de ochtend komt de wind er aan. Langzaam neemt ze toe en al snel varen we met 6 knoopjes de goede kant op! Ook Teuns weerbericht ziet er veelbelovend uit. De stemming is goed en wordt alleen nog wat geremd door een gigantische onweersbui, aan wiens invloed we maar niet kunnen ontsnappen. Pas aan het einde van de dag zijn we echt een vrij. 's Nachts hebben we een prachtig windje dat ons een goede snelheid geeft over een vlakke zee onder een daverende sterrenhemel.

Dag 10

We varen een koufront in dat bij een laag hoog in het noorden hoort. Gelukkig lijkt het front niet zo sterk. We krijgen advies van de weercommandant om een stuk van de route af te varen, om daar beter weer op te pakken. Sinds tijden hebben we weer eens een dagtotaal van boven de 100 mijl. We kijken iedere dag om 1600 UT hoeveel afstand we hebben afgelegd sinds de vorige dag om die tijd.

Als de avond valt verschijnen de onweersbuien weer aan de horizon. Lange tijd lukt het tussen de buien door te manouvreren. Uiteindelijk moeten we er toch aan geloven.

Dag 11

Het vervelende aan een onweersbui is, naast dat je op moet passen voor de bliksem, dat de wind enorm draait. Op sommige plekken waait het zelfs tegenovergesteld aan de gangbare windrichting! Dat verklaart waarom het soms bijna onmogelijk lijkt om onder zo een bui uit te varen. Pas aan het einde van de ochtend zijn we vrij van de bui waar we vannacht ingevaren zijn. Het wordt ons nu wel goed duidelijk dat het afgelopen is met ons Caribische zeilleventje. We trekken ons oliegoed aan en hebben het af en toe echt een beetje koud! De hele dag blijven er veel buien. Het meest frustrerende hieraan is nog niet zozeer de regen, maar vooral dat de buien vaak alle wind op lijken te slurpen. Je hebt dus of helemaal geen wind of meteen weer hele harde wind. Daarbij draait hij ook nog eens alle kanten op. Niet echt ideale zeilomstandigheden dus en best vermoeiend. Zo lag ik net een paar minuutjes in mijn lekker bedje als Marijn me wakker maakt. Ik hoor de steeds sneller draaiende schroefas en weet meteen wat er aan de hand is. Zo snel als ik kan trek ik wat aan tegen de regen en daaroverheen mijn reddingsvest. Buiten klik ik me vast aan de life-line en loop voorzichtig naar voren, terwijl de golven de Deinemeid op en neer gooien. Als ik bij de mast aan kom zet de bui echt door. Het grootzeil staat al te klapperen, maar toch wordt de Deinemeid nog schever geduwd. Zo snel als ik kan gooi ik de kluiverval los en kruip naar voren om het zeil naar beneden te trekken. Er spoelen bakken met water over het voordek. Ik knoop het zeil goed vast zodat het ook in deze omstandigheden mooi blijft liggen. Met dit tuigje varen we verder en met gepaste snelheid varen we verder. 's Ochtend heel vroeg trekt de wind nog verder aan en halen we ook het grootzeil eraf.

Dag 12

Het waait flink, 8 tot 9 Beaufort en met alleen het kleine zwaar weer fokje omhoog proberen we de hoge steile golven te beklimmen. We zitten veel binnen, proberen wat uit te rusten en worden lekker door elkaar geslingerd. De hemel is grijs. Toch heeft het ook wel wat gezelligs, zo met zijn tweeën op het grote bed in het dagverblijf. Aan het einde van de dag varen we de trog uit. We zien blauwe lucht en de wind is zuid oost. Dat is ideale wind voor ons! Het is een bizar gezicht hoe duidelijk de lijn is waar het weersysteem verandert. Het vervelende voor ons is dat, nu we die mooie wind hebben. We hem niet kunnen gebruiken! De golven zijn zo steil, hoog en brekend dat als we maar een beetje snelheid maken de boot genadeloze klappen krijgt. We varen een tijdje de verkeerd kant op en besluiten dan bij te gaan liggen, om in ieder geval niet verder van ons doel af te geraken. Het voelt zo oneerlijk, nu hebben we eindelijk wind uit de goede richting, kunnen we hem niet benutten! Maar ja, de zee doet niet aan eerlijk en oneerlijk.

Dag 13

De Deinemeid ligt rustig op de golven. Ze ligt bij en verdaagt langzaam richting het oosten. Door het slechte weer is de satelliet ontvangst slecht, wat tot onrust zorgt bij het thuisfront,heel vervelend. Gelukkig weten we voor de avond nog contact te maken om te laten weten dat alles goed is. We hopen zo dat het weer morgen beter is, zodat we weer een stukje kunnen zeilen!

Dag 14

We verbrengen weer het grootste gedeelte van de dag binnen. Soms lijkt het even op te klaren, maar dan komt toch de volgende bui er weer aan. Er vaart een vrachtschip langs dat we om een plaatselijk weerbericht vragen. In plaats van de gehoopte bevestiging van zuid oost 5 komt hij met een voorspelling van oost 8, bah, dat is balen! Ik hoop zo verschrikkelijk dat hij het bij het verkeerde eind heeft, maar voor de zekerheid trekken we toch alvast het derde rif in het grootzeil voor de nacht. We kijken een filmpje om de tijd te doden. Het lijkt wat rustiger te worden en ik besluiten de wind te meten. Het waait een goede dertig knopen. Als de zee nu nog wat rustiger zou worden kunnen we morgen misschien eindelijk weer een stukje varen!

Dag 15

Met het derde rif in het grootzeil en het zwaar weer fokje erop worden we dan eindelijk weer losgelaten. Zelfs de zon laat zich af en toe zien! Al na een paar uurtjes kan het derde rif eruit en nog twee uurtjes later de kluiver erop getrokken worden. De zee is nog onstuimig, maar het weer is prachtig! Met een stevige bries stevenen we met goede snelheid weer eens op de Azoren af, dat hadden we echt even nodig, heerlijk!

Dag 16

Vandaag is oma Osinga jarig. Misschien dat er daarom zoveel goede dingen gebeuren. 's Ochtends is het al prachtig zeilweer, we gaan met 6 knoopjes de goede kant op en de zon schijnt. Dan zien we de eerste zeilboot sinds twee weken en we kletsen wat over de marifoon. Het is echt een heel apart gevoel zo met twee scheepjes elkaar te ontmoeten midden op de oceaan. Het voelt bijna alsof die mensen daar op dat andere scheepje onze beste vrienden zijn. Misschien een soort van 'beter een goede buur dan een verre vriend'. Ze hebben ook net een paar dagen in de trog vertoefd, maar hebben nu een heel positief weerbericht. Dat is natuurlijk altijd fijn nieuws.

Dan zie ik ineens wel hele rare puntige golfjes, gevolgd door dikke splashes. Maar dat zijn geen golfjes, dat zijn walvissen! Wauw! Het gezelschap van walvissen, vliegen vissen en vogels maakt me gelukkig. Bij zonsondergang krijgen we ook nog eens bezoek van een groep speelse dolfijnen. Deze dag is heerlijk. Wat een traktatie, gefeliciteerd lieve oma!

Dag 17

We hebben alweer mooi weer! Over een rustige zee glijden we met 5 knoopjes de goede kant op. Marijn is moe en heeft wat moeite met het wachtsysteem dat we dit keer volgen. Vorige keer deden we wachtjes van 3 uur. Ik vond dat verschrikkelijk omdat ik steeds net niet lang genoeg kon slapen. Nu ik twee keer 4 uurtjes kan slapen voel ik me behoorlijk goed. Marijn vindt 4 uur op wacht echter lang en heeft het laatste uur vaak veel moeite om wakker te blijven. Ook kan hij vaak niet slapen als hij het juist wel mag, lastig. Ik bied een voorbijvarend vrachtschip dat op een paar honderd meter passeert, wat pannenkoeken aan, maar ze kunnen er niet om lachen. Het is weer heerlijk rustig. In de namiddag krijgen we weer bezoek van een groep dolfijnen. Ze springen en zigzaggen voor de boeg langs onder aanmoediging van Marijn. We hebben een record afstand gevaren voor deze reis en genieten ervan!

Dag 18

In de loop van de dag neemt de wind steeds verder af. Het is warm en we besluiten dat we wel weer een toe zijn aan een wasbeurt. Omstebeurt moeten we eraan geloven. We gooien putsen met koud oceaanwater over elkaar heen, wat tot enige uitroep van kreten leidt. Met zonsondergang krijgen we nog bezoek van een groepje Pilot Whales.

Zoek de Portugees!

Dag 19

De wind is weer zwak en we varen nog een kleine twee knoopjes. Teun zegt dat, als we er over een week nog niet zijn, we een heel eind naar het zuiden moeten varen om een gigantisch lage druk gebied te ontwijken. Daar zaten we nou net niet op te wachten, dan duurt het nog een week langer! Naja, de voorspelling is nog ver weg, dus er kan nog van alles veranderen. Daar hopen we dus maar op. Of dat we anders in ieder geval op tijd op Flores zijn. We besluiten een stukje te motoren. We verrichten wat reparaties aan het kleine fokje. Er drijven enorme plastic gevaartes voorbij, we zien weer walvissen en helaas ook een grote dode schildpad, die omsingeld wordt door een haai. Bizar wat je allemaal tegenkomt op zee! 's Avonds zijn er al weer walvissen en dolfijnen. Er zwemt zelfs een dolfijn door het pad dat het maanlicht op de zee werpt, als in de film.

Dag 20

We hebben weer wind! Het is zo heerlijk om weer wat gang te hebben op zeil. Onderweg zien we het water langzaam van kleur veranderen. In de Carieb was het nog diep blauw, nu lijkt het steeds een beetje groener te worden. 's Nachts zijn er weer veel buitjes.

Dag 21

We hebben super wind en met soms wel 8 knopen vliegen we over de zee. We varen een nieuw record voor deze reis:141 mijl in een etmaal. In de loop van de dag neemt de wind steeds verder toe en we maken het zeiloppervlak steeds kleiner. Op advies van Teun maken we wat zuid om morgen nog hardere wind te ontlopen. Hierdoor liggen we dwars op de golven en maken af en toe lekkere glijders. Tevens is het de dag van de laatste sinaasappel. Ik sta er echt van verbaast hoelang we nog vers groente en fruit hebben en dat zonder koelkast. Teun komt met het verlossende bericht dat het gigantische laag dat midden op de oceaan zou ontstaan van de kaart is. Dit is echt een last die van onze schouders valt. Natuurlijk willen we nog steeds graag lekker doorvaren, maar dat de druk van die mogelijke deadline er niet meer is, verbetert de gemoedstoestand aanzienlijk.

Dag 22

Er staat een stevige wind, maar niet zo hard dat het onprettig is. De lucht is blauw met pluizige witte wolkjes. Af en toe surfen we flink op de golven mee, heerlijk! Alweer breken we een record, dit keer 152 mijl. 's Avonds krijgen we een koufront waar we onderdoor hoopten te zeilen toch nog over ons heen. In de eerste bui die ons te pakken heeft gaat de wind bijna geheel uit en op de woelige zee worden we flink door elkaar geslingerd. Ik laat Marijn nog even slapen en probeer er het beste van te maken. Als hij wakker wordt gijpen we en proberen weer wat meer de goede kant op te varen. Tijdens het gijpen blijft alles wat maar kan blijven hangen, ook daadwerkelijk hangen. Ik scheld op de touwen en de dingen waar ze achter blijven hangen. Als ik weer in de kuip kom zit ik er helemaal doorheen. Ik ben verschrikkelijk moe, ik had zo mijn best gedaan om mezelf op te peppen, verwachtte weer wat mooier zeilweer na de harde wind en nu we weer de goede kant op kunnen varen, krijg je dit: geen wind, bakken nattigheid, een boot die tekeer gaat als een dolle stier op de golven terwijl de zeilen heen en weer flapperen en blokken heen en weer worden geklapt. Daarbij stoot ik ook nog eens mijn hoofd, doet mijn buik pijn en stoot ik mijn stroombotje tegen de lier. Ik heb met Marijn te doen dat hij me zo tekeer moet zien gaan, maar toch laat ik mezelf even uitrazen. Na de gijp zeg ik sorry, gelukkig begrijpt hij precies hoe ik me voel. Marijn geeft me een dikke knuffel en kruipt dan zijn bedje weer in. Ik laat hem een uurtje langer liggen als compensatie voor de slaaponderbreking en probeer mezelf weer wat op te vrolijken, wat aardig lukt.

Dag 23

Met mijn oliejas aan zit ik buiten in de stromende regen. Het voelt als mijn eigen kleine tentje. Het blijft tot het eind van de middag nat en buiig. Dan varen we gelukkig het koufront weer uit. De scheidslijn is overweldigend duidelijk te zien, prachtig! Na een smalle windloze rand trekt de wind geleidelijk weer wat aan en aan het einde van de dag toont de GPS zelfs af en toe een ETA, we beginnen in de buurt te komen, nog minder dan 500 mijl! 's Avond weer dolfijnen, dol fijn!

Dag 24

's Nachts is de wind afgezwakt en tegen gedraaid. We horen een ander jacht op de marifoon dat een weerbericht van zwakke tegenwind doorgeeft. Net als wij hadden ze verwacht er nu toch binnen een paar dagen te zijn. De sfeer bij hen aan boord is dan ook niet al te best. Ook bij ons moet dit even verwerkt worden. Als Marijn Jari en Isa aan de telefoon heeft, staan de tranen in zijn ogen. De duur van de tocht begint langzaam zijn tol te eisen. Als een cadeau krijgen we 's avonds een buien gebied waarin de wind wat krimpt en we Flores ineens weer bezeild hebben. Het is nu pakken wat je pakken kan!

Dag 25

De wind is nog steeds noordelijk en neemt zelfs zover toe dat de grote genua eraf kan en we weer standaard tuig kunnen varen. We ontvangen een veiligheidsbericht van een catamaran, over een groot stalen voorwerp dat ze voorbij zagen drijven. Het blijkt dat de bijbehorende positie achter ons ligt, toch houden we een extra scherpe uitkijk.

Dag 26

De wind is nog wat aangetrokken en met 7,5 knoop stevenen we recht op Flores af, dit hadden we echt niet durven dromen! Door de vele windshifts moeten we een beetje bijsturen. We zitten weer in een trog, maar dit keer een waar we blij van worden; hij brengt ons snel de goede kant op in plaats van ons vast te houden.

Dag 27

Alweer een prachtige zeildag. De zee wordt rustiger, maar de wind is nog sterk genoeg om goed te kunnen zeilen. Jammer genoeg is de wind tegen gedraaid en komt nu recht vanuit Flores. We kruizen er dus lustig op los. Ik voel me super vrolijk. Ik denk doordat ik heel lekker geslapen heb en ook doordat het eind nu echt in zicht komt. 's Middags hebben we een bijzondere ontmoeting met vermoedelijk een Tsjech. Hij komt vrolijk op nog geen honderd meter voor ons langs varen en reageert pas als hij voorbij is op de marifoon met de verontwaardigde opmerking dat hij ons heust wel gezien had. Ik dacht dat hij problemen had, misschien geen stroom meer had en expres op ons af kwam varen, zo dicht bij kwam hij! Maar dat bleek dus niet het geval.

Dag 28

LAND IN ZICHT!!!

Na vier weken op zee zien we weer land! Met het verschijnen van het eiland heeft de wind ons echter verlaten. We besluiten de hulp van mr. Perkins, onze motor, in te schakelen en brommen een uurtjes op het eiland af. Maar we hebben geluk en na een uurtje kunnen we weer verder kruizen. Marijn is helemaal kapot en hoeveel energy drink ik hem ook voer, echt wakker wordt hij niet meer. Het is fijn dat we er bijna zijn. Als toefje op deze mooie reis komen er nog twee potvissen op een of twee scheepslengtes afstand voorbij. Wat een gebied is dit! Flores ziet er prachtig uit en verwachtingsvol en uitgeput varen we de haven binnen waar we feestelijk ontvangen worden door eilanders en zeilers die net voor ons binnen zijn gekomen. Dankjewel zee, dankjewel wind en natuurlijk dankjewel lieve, mooie, stoere Deinemeid, het was weer heel erg bijzonder!